Blogger Widgets

Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

Σαν να μην πέρασε μια μέρα

Γράφει ο Σπυρίδων Κουτσάφτης

Στις 18 Απριλίου 1932 η Ελλάδα κηρύσσει χρεοστάσιο
. Είπαμε δηλαδή για δεύτερη φορά το δυστυχώς επτωχεύσαμεν και αποδεσμεύτηκε η κυκλοφορία της δραχμής από τα αποθέματα χρυσού , τα οποία ήταν πλέον μηδενικά καθώς η τότε κυβέρνηση προσπαθούσε μέσω αυτών να ικανοποιήσει τους δανειστές. Το σημαντικότερο που μπορούμε να αποκομίσουμε από την τότε κρίση είναι ότι ενώ προ κρίσης είχαμε έλλειμα εξαγωγών έναντι εισαγωγών , μετά την κρίση καθώς ο πληθυσμός στράφηκε στα ντόπια προιόντα είχαμε μία αναστροφή του κλίματος.

Και το ερώτημα που τίθεται στην παρούσα συγκυρία είναι αν πρέπει να φτάσουμε για πολλοστή φορά στο δυστυχώς επτωχεύσαμεν (που θα φαντάζει σκληρότερο γιατί θα «πέσουμε» από ψηλότερο σκαλοπάτι) για να αντιληφθούμε το κρίσιμο της επιλογής μας στις αγορές μας και τον ευρύτερο εθνικό λόγο της προτίμησης των ελληνικών προιόντων , ακόμη κι αν είναι κάπως ακριβότερα. Κι αυτό πρέπει να το κάνουμε όλοι είτε απλοί καταναλωτές , είτε επιχειρηματίες από τον πιο απλό κάτοχο κυλικείου έως τον πιο μεγάλο βιομήχανο.

Βέβαια κάποτε εξ αιτίας των κακώς αποκαλουμένων «γενοσήμων» φαρμάκων θα πρέπει να μπουν και κριτήρια προτίμησης φαρμάκων με βάση τον τόπο προέλευσης. Αλλά και στα άλλα είδη είναι ανάγκη να εισχωρήσει στο μυαλό μας η προτίμηση των ελληνικών προιόντων έναντι των ξένων. Εχουμε βέβαια πολλές φορές την εικόνα (σε διάφορες φάσεις) «ότι το δικό μου το χρήμα όπως θέλω το σκορπάω», αλλά τέτοιες αντιμετωπίσεις μα έφεραν εδώ που είμαστε σήμερα και παρότι ο απλός πολίτης «επηρεάζεται» από τον τρόπο άσκησης της εξουσίας στην διαγωγή του δεν θα πρέπει να συνεχίσει αυτή την «κακομαθησιά» των κυβερνώντων.

Αντίθετα στις στιγμές που ζούμε πρέπει να πρυτανεύσει κάθε καλό στοιχείο (και αυτό ισχύει καθώς σε άλλη περίπτωση θα τα είχαμε κάνει «λαμπόγυαλα») της φυλής κι αν είναι δυνατόν πολλαπλασιασμένο γιατί οι έξωθεν πιέσεις θα συνεχιστούν και μαζί με τους έλληνες φορολογούμενους και τους αδικημένους ομολογιούχους δεν θα υπάρξει «συνηθισμένος άνθρωπος- Ελληνας» που δεν θα δεχτεί επίθεση στον τρόπο ζωής του.

Για το καλό μας θα πρέπει να διδαχθούμε και από τους άλλους λαούς , όπως για παράδειγμα από τους Γάλλους. Οι οποίοι με τον Νικολά Σαρκοζί έζησαν την πτώση των φόρων για τις επιχειρήσεις πολύ χαμηλά και την σχεδόν ολοσχερή κατάργηση του κοινωνικού κράτους , όπως και τις «κορώνες» εθνικισμού με επιχειρήσεις «τύπου σκούπα». Παρ’ όλα αυτά αντί να τον ρίξουν στον Καιάδα με τις ψήφους τους (ενδεχόμενα στο όνομα του καθωσπρεπισμού και του λάιφστάιλ) σκέφτονται σοβαρά να τον ξαναψηφίσουν (όπως τουλάχιστον λένε τα γκάλοπ). Αυτά πρέπει να αποφύγουμε κι εμείς , καθώς και τα δικά μας κόμματα με τις «ανανεώσεις προσώπων» και τις ανανεώσεις των λόγων προσπαθούν να μας ρίξουν (στην πλειονότητα) «στάχτη στα μάτια» καθώς είναι αδύνατον να πιστέψουμε ότι αυτοί που πέρασαν από την εξουσία σαν υπουργοί ή υφυπουργοί και σήμερα είναι υποψήφιοι ηγέτες και πρωθυπουργοί (εν δυνάμει) θα σκεφτούν τον κοσμάκη περισσότερο από όσο σκέφτονται τους όποιους οικονομικούς τους «μέντορες».

.......

Για να γυρίσουμε στους Γάλλους είναι μάλλον πιο πίσω από μας καθώς θα έπρεπε να βρεθούν κι άλλοι υποψήφιοι (η Λεπεν δεν θεωρείται ότι μπορεί να εκφράζει μεγάλο κομμάτι του γαλλικού λαού έστω κι αν εισπράττει την διαμαρτυρία) καθώς δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι οι Γάλλοι μοιάζουν τόσο πολύ ούτε του Σαρκοζί , ούτε του Ολάντ. Αλλά ούτε και της Λεπέν. Κατά την ταπεινή μας άποψη έπρεπε να υπάρχουν τουλάχιστον δέκα υποψήφιοι για την προεδρία που να τυχαίνουν διεθνούς δημοσιότητας , αλλά βλέπετε τα ψιλά γράμματα της δημοκρατίας δεν λειτουργούν ούτε στη Γαλλία , ούτε και πουθενά στην Ευρωπαική Ενωση (;) των συμφερόντων των ολίγων και σπεκουλαδόρων.

Μήπως η προκήρυξη εκλογών σε πραγματικό διάστημα σχεδόν δεκαπέντε ημερών στα δικά μας βοηθάει την δημοκρατία; Όχι βέβαια! Βοηθάει αυτούς που δεν έχουν να πουν τίποτε που έχουν να «μασήσουν» τα λόγια τους , να σταθούν στις δήθεν ανανεώσεις προσώπων (που πρέπει και να αισθάνονται τιμή , αλλιώς έχουν «προσωπικό πρόβλημα») , να σταθούν στο θέλω των υποψηφίων που δεν είναι απαραίτητο ότι συμβαδίζει με το θέλω ή την πρακτική των κομμάτων που εκπροσωπούν καθώς δεν γίνονται «εν μια νυκτί» απόλυτοι κοινωνοί της «κομματικής γραμμής» και για τα κόμματα εξουσίας η συλλογή μίας ψήφου έστω και με στραβοπάτημα ενός υποψηφίου είναι βασική επιδίωξη. ..... Αλλά ο «αιφνιδιασμός» είναι μέσα στις επιδιώξεις καθένα που θέλει να αλλοιώσει την πραγματικότητα και να την προσαρμόσει στις δικές του επιδιώξεις.

Σπύρος Νικ. Κουτσάφτης